رابر؛ شهری در امتداد یک خیابان

همین که از بالاترین نقطه گدار اسکر چشمم به زادگاهم افتاد با خودم فکر کردم آیا حق مردمان این خطه که دین خود را به انقلاب ادا کردند باید چنین باشد؟ تا چشم به هم زدم دیدم که به ورودی شهرم رسیدم ، خودم را در کنار ستون های برافراشته مجتمع فرهنگی هنری شهرم دیدم مجتمعی که قرار است سال ۹۲به افتتاح برسد ولی ترسم از آن است که عاقبت آن همچون همسایه خاکی و مملو از بوته هایی بشود که قرار بود جای خود را به میدان استقبالی دهند که تا اینجا رسیدنش حتی پرونده ای را روانه دادگاه کرده بود. بدون توجه به چشمه عروس که من را یاد آشغال های به جا مانده از حضور مهمانانی می اندازد که طبیعت ما را دوست ندارند و فقط چند ساعتی را به انداختن پس ماندهای سفر مشغول می باشند راهم را ادامه دادم تا به مادر برسم… مادری که زاده خاک آن مردمانی با فهم والا و عالم است، یعنی «رابر». سمت چپم ساختمانی محقر که روزی قرار است با تقسیم گاز خود خود راه بافت رفتن را از جلوی پای ماشین های دوگانه سوز بردارد و سمت راستم باز ستون هایی از جنس آهن که خود را آماده می کنند که در آینده ای نه چندان معلوم در این تشنگی دیارم آبی به تن دوستداران شنا بزند. از آنها هم گذشتم اینبار دیگر صحبت، حدیث سیاست و زیرآب در کار نبود ، تمثالی به استقبالم آمده بودند که فقط و فقط مرا وادار می کرد که به غیرتشان درود بفرستم ، مردانی از جنس ما اما با قلبی آسمانی . شهدایی که هر روز هزاران نفر را خوش آمدگویی می کنند دریغ از یک فاتحه به پاس آن همه فداکاری از طرف ما که دوباره آرزو کردم کاش مدیریت شهرم کارشناسانه بود که حداقل با انتقال تصاویر شهدای نصب شده در میدان های نازیبای شهرم که هر از گاهی زیر پلاکاردهای تبلیغاتی حبس می شوند به این بلوار نام ورودی رابر به نام بلوار شهدا در نقشه شهری ثبت شود. هنوز در این فکر بودم و به انتظار چاله های شیب تند بین دیوران و رابر آماده می شدم که در کمال ناباوری دیگر خبری از آنها نبود! یعنی شهر من هم متحول شده است؟! مشتاقانه به جلو رفتم نه این فقط یک خیال بود با دیدن میدان ورودی که باید سنبل و نماد دیارم باشد خنده از لبانم برداشته شد و باز به خندق شرکت گاز رسیدم هر چند در قیاس با ۶ماه قبل کمی خاک های آن به گوشه رانده شده بودند. این بار به دومین میدان رسیدم و چاله در پیچ آن که حداقل کارش رانندگان خواب آلود را بیدار می کند. شهر همان شهر است ! چیزی تغییر نکرده خبری از کامیون ها نیست ولی تابلوهای پارک ممنوع در تنها خیابان اصلی آن دوباره بهم تلنگری زد که اشتباه نیامدم اینجا رابر است و همه دوست دارند در یک نقطه جمع شوند ، پس باید خیلی مواظب باشم که هر لحظه امکان دارد راننده موتور سیکلت یا ماشینی تصمیم بگیرد ناخودآگاه مسیر خود را عوض کند دور بزند، خوب می دانم بیمه خسارت را بعد از کلی دوندگی می پردازد چه من مقصر باشم چه طرف مقابل اما وقتی چاله های خیابان منتهی به تنها اورژانس یا بهتر است بگویم ترمینال اعزام به بافت در ذهنم می آید با خود می گویم به همان نمی ارزد که خودم یا دیگری را به آن خیابان بسپارم. با احتیاط هرچه بیشتر به میدان مرکزی نزدیک می شوم ، میدانی که «المان» آن به نام امام علی (ع) مزین شده است، نام آن را معلم گذاشتن و طناب های پوسیده ، آفتاب خورده و به جا مانده از پلاکاردهای گوناگون مرا بیشتر یاد دخیل بستن قدیمی ترها به قدمگاه و… می اندازد. باز به جلو رفتم تا به چراغ قرمزی که کمتر کسی به آن توجه دارد رسیدم ولی من ایستادم پشت چهارراهی که آخرش نفهمیدم به آن شرکت تعاونی بگویم یا شال دوزها؟ البته دیگر خبری از دوزندگی نبود . البته زیاد هم جای تعجب ندارد چراکه کمتر رابری است که به نام خیابان ها توجه داشته باشد، آری اکثر رابری ها نمی دانند خیابان ابوریحان همان خیابون ننیزی است، کمتر کسی به جای خیابون لنگری از نام خیابان سعدی استفاده می کند و دهها مورد دیگر . شاید مقصر متولیان امر می باشند که با وجود داشتن این همه مفاخر همشهری سعی نکردند از افتخار نام آنها استفاده کنند هرچند شاید به دنبال همان روحیه مرده پرستی پس از مرگ آنها چنین حرکتی انجام شود! غافل از آن که باید “قدر آن شیشه بدانند که هست نه در آن لحظه که افتاد و شکست”. چراغ سبز شد و من باز به راه، به سوی میدان امام خمینی(ره) که از بچگی به من گفته بودند فلکه فاطمه الزهرا ، آن جا هم باز همان وضعیت میادن قبلی ریسه های «لامپ ال ای دی» که میلیون ها تومان خرج روی دست شهرداری گذاشته بودند یکی در میان به زحمت خود را نگه داشته بودند. شهرم همین است که دیدم و دیگر نمی خواهم از میان مغازه های پر از روغن سوخته و تعمیرگاه هایی که خروجی آن ها آشغال های مکانیکی و غیر قابل بازیافت و … است بگذرم . میدان را دور زدم اما دیگر از تکراری بودن این خیابان خسته شدم و راهم را به سمت خیابان آیت ا… خامنه ای کج کردم ، هنوز چند قدمی نرفته بودم که خودم را در گودال های آسفالت دیدم که یقین دارم اگر قرار بود از این جا اسب عبور کند صاحب بیچاره آن هر روز باید نعل او را عوض می کرد و با این تورم کمی دشوار بود! ولی چند چهره از اعضای شورای شهر که در آن منطقه ساکن است این امید را در دلم ایجاد کرد، بنده های خدا