کمر کوه شاه خم شد ، به دادش برسید!

ﺩﺭ ﭘﯽ ﺗﺨﺮﯾﺐﻫﺎﯼ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺳﻨﮓﺁﻫﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ : ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﻓﺖ.
کمر کوه شاه خم شد ، به دادش برسید.

ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ﺗﻦ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ؛ ﯾﮏﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺩﻡ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ، ﺳﯿﻢ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺘﯽ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﻣﺘﻪﻫﺎﯼ ﺣﻔﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﯿﻔﺘﺪ،ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﭘﻮ ﮐﻨﻨﺪ ، ﺑﺎﺭﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﻨﺪ ، ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ … ؛ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﻣﺎ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ، ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽﺷﺪ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺘﻨﯽ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ۳۵۰ ﻣﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺳﻪ، ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻃﻮﻝ ﻭﻋﺮﺽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭼﯿﻦ، ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪﺍﺵ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎﯼ ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺵ ﺑﮑﺸﺪ .
ﺑﺪﯼِ ﺳﻨﮓ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ . ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ . ﺩﺍﺩ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ . ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ . ﺯﺧﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﮑﺸﺪ؛ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻔﺘﻢ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩِ ﻧﺠﯿﺐ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺪ . ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺎﻟﯽﺵ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ﺗﻨﺶ ﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ. ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ؛ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻓﻐﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻔﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎ ﮐﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ !
ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ۶۰۰ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﯿﺎﻩ ﺩﺍﺭﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﯾﺖ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﯾﮏﺭﻭﺯﯼ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﻣُﻠﮏ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺭﺣﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻠﻨﮓ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻭﺣﺸﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺶ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﻧﮑﻨﺪ؟ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﮕﻪ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ، ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯿﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻭ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﮐﻨﺪ؟ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ؟ ﺭﻭﺣﺶ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ .
ﺣﺎﻻ ﻫﻢ، ﺍﮔﺮ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﻗﻠﮥ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺷﺪ ! ﺍﮔﺮ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﮐﻮﻩِ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺷﺪ ! ﺑﺮﻑﮔﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﻗﻠﻪ ﻣﻨﻄﻘﮥ ﮐﻮﯾﺮﯼ ﻭ ﺗﻔﺖﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭِ ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ ﺷﺪﮤ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺷﺪ ! ﺧﺎﻧﮥ ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﮐﺒﮏ ﻭ ﮐﻞ ﻭ ﻗﻮﭺ ﻭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﺎﻧﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺷﺪ ! ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﺘﯿﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺭﻭﯾﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺷﺨﻢ ﻭ ﺍﯾﻦﺟﻮﺭ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺭﺯﺵ ﺻﺎﺩﺭﺍﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺁﻥ ۵۹۹ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﯿﺎﻫﯽ . ﺧﻮﺏ، ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﺷﺪ !
ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﯽﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ، ﺩﺭﺧﺖﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﻭﯾﺸﺎﻥ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﺩ، ﺑﺎﻍﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺑﺮﻭﺩ، ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﺧﻮﺏ، ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮ ! ﺍﺻﻼ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﯿﻢ؟ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﺷﻬﺮ؛ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻬﺮ، ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﯽ، ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻭ … ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ، ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺣﺎﺷﯿﻪﻧﺸﯿﻦ؛ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯ ﻭ ﺑﺎﻏﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺎﻝﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻗﺎﯾﯽ ! ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ؛ ﺍﯾﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﮐﻮﻩ ﺣﻮﺯﻩ ﺁﺑﺮﯾﺰ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۸۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ! ﻣﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ، ﭘﻮﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ، ﺩﻭﯾﺴﺖ، ﺳﯿﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ !
ﻣﻌﺪﻥ ﺳﻨﮓ ﺁﻫﻦ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ، ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺍﮐﺘﺸﺎﻑ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ، ﺩﯾﻨﺎﻣﯿﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﻨﻔﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﯼ ﺩﻝ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺑﮑﺎﺭﺩ، ﺗﻦ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻠﺮﺯﺍﻧﺪ، ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﯼ؛ ﺑﻌﺪ، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﯽﺭﺳﯿﻢ . ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﻤﺎﻥ ﺣﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﮐﻠﯽ ﺷﻐﻞ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﭼﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥﻫﺎ ﺑﯿﮑﺎﺭ، ﺩﻭﯾﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﻭ ﺑﯽﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﯽﭼﺎﺭﻩ، » ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭﻧﺪﻩ « ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ؛ ﻣﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ . ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ
ﻣﯽﺭﻭﺩ؟ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﻫﺪ؛ ﮐﻤﺮ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ، ﭘﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﺎﻟﯿﺪﯾﻢ، ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﺶ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﮑﺸﯿﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ؛ ﭘﻠﻨﮓ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﺮﺍﺿﯽ ﮐﻪ ﺟﻔﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ، ﺑﻤﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﺩ ! ﺍﯾﻦ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯿﺎﻥ ﺷﻬﺮﺑﺎﺑﮏ ﮐﻪ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽﻫﺎﯼ ﻣﺲ ﺧﺎﺗﻮﻥﺁﺑﺎﺩ ﻫﻼﮐﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﻪﺍﺵ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ، ﺳﺒﻼﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺣﺎﻻ ﺳﺒﻼﻥ ﺁﺑﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﻫﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻗﻠﮥ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﭘﻮﻝﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻓﻌﺎﻻﻥ ﻣﺤﯿﻂﺯﯾﺴﺖ، ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﮐﻮﻫﻨﻮﺭﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ، ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ، ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﻣﯽﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﺯﺩ؛ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺗﻠﺨﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﮐﺘﺸﺎﻑ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ؛ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﻧﺠﯿﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰﺩﺭﺩﺍﻧﻪ ﻧﺸﻮﺩ، ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ۳۵۰ ﻣﺘﺮﯼ ﻗﺪ ﻧﮑﺸﺪ، ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻫﺎﯼ ﺯﻻﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺩﻝ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﻫﺪ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﯿﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﻪﮐﺎﺭ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺤﻮﺭﮐﻨﻨﺪﮤ ﭘﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ؟ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ، ﺍﯾﻦ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎﯼ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﻫﺪ؛ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺳﺮﺵ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ . ﻣﺎ ﭘﻮﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ، ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ؛ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ !
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺟﺎﺩﻩ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻔﺎ ﺯﺩﻩ، ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮐﻮﻩ ﺍﯾﻦﺟﻮﺭ ﺟﺎﺩﻩﺍﯼ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺪ ! ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ !
ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﺷﺪ، ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﺵ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺷﺪ،ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺁﻭﺭﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ؛
ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺮﻣﺎﻧﯽﻫﺎ ﭼﯿﺰ ﺗﺎﺯﻩﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ! ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻻﻝ، ﺍﮐﺘﺸﺎﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﮐﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺸﻮﺩ، ﺳﻨﮓﻫﺎﯼ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺑﺒﺮﻧﺪ؛ ﺁﻥﻣﻮﻗﻊ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﺪﻧﯽ، ﻣﺠﻮﺯ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂﺯﯾﺴﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ؛ ﺧﻮﺏ، ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ! ﻣﺠﻮﺯ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﺎﻝ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ !
ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﯾﺪﯾﻢ؛ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺑﯿﺪﺍﻥ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮥ ﺧﻮﺩِ ﺑﻮﻣﯽﻫﺎ، ﺑﯿﺪﻭﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺳﻄﺢ ﺯﻣﯿﻦ ﯾﮏﺩﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﺷﮕﻔﺖﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ ! ﻓﻘﻂ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎﺑﻘﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﯾﮏﺩﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮﺩ . ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﻭ ! ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺷﻮﻧﺪ؟
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ، ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﯽﺑﺮﺩ؛ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺁﺏ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺪﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺩﺭﺧﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ . ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﯿﺦ ﮐﻮﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﺎﺷﺘﻪﺍﯾﻢ . ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﻩﺍﯾﻢ . ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﺮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺷﻐﻞ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺳﯿﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ .
ﺍﻭ ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺑﺸﻨﻮﺩ، ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﭘﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ . ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﻩ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﻊ ﻣﺎﺳﺖ . ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭ ﺑُﻨﭽﺎﻗﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ …! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ …
ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﻫﺪ؛ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦﺟﻮﺭ ﻣﺴﺎﯾﻠﯽ ﻭﺭﻭﺩ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﺷﺪﻩ؛ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﻫﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ.
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﺪﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﮐﺎﺵ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺸﻢ؛ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ . ﻣﻌﺪﻥ ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ۴۰۰ ﻣﺘﺮ ﺗﺎ ﻗﻠﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺭﻭﯼ ﮔﻠﻮﯼ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﻔﻪﺍﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .
ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﮐﻮﻩﺷﺎﻩ ﺑﺮﺳﯿﺪ ! ﻣﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﻢ. ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﻌﺪﻥ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ، ﺑﺰﻧﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺨﻮﺭﺩ؟ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ! ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ .

کوه شاه حیف است ، خیلی !!

به قلم اسما زنگی آبادی